Wanneer heb jij voor het laatst die knop omgezet tijdens je loopbaan? Als je terugkijkt zijn er vast momenten die jij nu zou kunnen definiëren als ‘knop’ momenten.
Mijn eerste had ik toen ik vader werd. Tót dat moment was ik een gedreven jonge hond die carrière wilde maken. Zo snel mogelijk naar een hoge positie met bijbehorend salaris. Bij Sarva-Syntex lukte dat niet, daar was ik de Benjamin van de club; bij Christiaens ging dat wel. De honger naar groter, naar meer was onverzadigbaar. Tot ik vader werd. Alle clichés zijn waar… niets leek meer belangrijk. Dat jonge-honden gedrag komt voort uit mijn opvoeding. Mijn vader wilde zo graag, maar kreeg in ‘zijn tijd’ eenvoudigweg de kansen en mogelijkheden niet. Met de jaren groeide de drang om verder te komen, veel verder dan hij ooit voor mogelijk had kunnen houden. Hij is trots op mij geweest.
Zag mijzelf als best mogelijke kandidaat
Een ander moment dat de knop omging was toen ik, op zoek naar een nieuwe baan, terecht kwam in de recruitment wereld. Pas na anderhalf jaar kon ik de andere kant van de tafel loslaten. Lang miste ik het leidinggeven, de internationale contacten, de spannende meetings, de inbreng die ik kon geven om het verschil te maken. Ook al was de impact niet altijd heel groot. Het eerste jaar in recruitment kwamen er wel eens open posities voorbij waarbij ik mijzelf als de best mogelijke kandidaat zag. In overleg heb ik zelfs gesolliciteerd! Maar ja, het tafellaken / servet verhaal vormde simpel gezegd de grootste hobbel. Twee jaar Country Manager is te kort voor een nieuwe Country Manager positie, maar te veel voor een Sales Managers rol. Ik dacht ook dat recruitment saaier en minder dynamisch zou zijn. Inmiddels weet ik beter. Wat mij geholpen heeft is de zoektocht, bewust en onbewust, naar mijn drijfveren.
Ik ben nu voor 100% gefocust op mijn werk als recruiter en toch glunder ik als er een positie voorbijkomt waarvan ik ervan overtuigd ben dat ik de beste kandidaat ben. Beetje arrogant, dat dan weer wel.
Van waarde zijn voor professionals, kennis en ervaring kunnen delen. Maar het belangrijkste is het toevoegen van waarde aan loopbanen. Professionals mogen begeleiden en daar waardering voor krijgen.
Zo’n knopmoment is overigens nooit zwart-wit: mijn ambitie is nooit helemaal weggegaan. Het heeft er ook lang over gedaan om zich te ontwikkelen.
Ik ben nu voor 100% gefocust op mijn werk als recruiter en toch glunder ik als er een positie voorbijkomt waarvan ik ervan overtuigd ben dat ik de beste kandidaat ben. Beetje arrogant, dat dan weer wel.
Stop nu eens met werken
Nog een knopmoment: wanneer ben je klaar op een werkdag? In alle functies die ik heb mogen uitvoeren was het werk nooit écht klaar. Als ik wilde (en dat gebeurde ook te veel) was ik nooit klaar. Als eerste op kantoor en als laatste de deur dicht doen. Op een dag vielen de kwartjes en besloot ik voor mijzelf dat het genoeg was. Negen uur per dag of 11 uur… het maakt echt niet uit. Door de jaren heen leer je dat tijdsdruk voor een deel in je eigen brein ligt. Heel wat spoedmomenten kunnen ook prima de volgende dag. Als jonge artsenbezoeker scheurde ik bijvoorbeeld in mijn leaseauto naar de volgende afspraak om op tijd te zijn. Vervolgens lieten artsen mij gewoon een half uur in de wachtkamer wachten. Zweet op mijn bovenlip om de afspraak te halen. Niet handig.
Die ‘knop’ momenten heeft volgens mij iedereen. Sta er eens bij stil. Maak er een reflectiemoment van. Wanneer heb jij welke knop omgezet? Hoe was je timing van die knop? Had hij misschien eerder kunnen klikken? Sta je misschien op het punt om de volgende knop om te zetten? Bespreek het eens met je partner, die is namelijk ook een stevig onderdeel van je loopbaan! Glaasje bubbels of rosé in het late zomerzonnetje? Mijmeren en die volgende onbewuste keuze heel bewust gaan maken.
Veel klik plezier!
Hans Slobbe is Associate Director
Recruitment & Accountmanagement
bij Talentmark
